Το 2019 ήταν καλή χρονιά για τις 3ήμερες εκδρομές, έτσι λοιπόν για το 3ήμερο της 25ης Μαρτίου καταλήξαμε να κατευθυνόμαστε προς το όμορφο Λεωνίδιο. Εδώ και χρόνια λέγαμε να επισκεφτούμε το Λεωνίδιο, όμως η απόσταση πάντα μας αποθάρρυνε. Όχι ότι οι 3,5 περίπου ώρες είναι κάτι απαγορευτικό για τριήμερο, απλώς πάντα υπήρχαν πιο κοντινοί και πιο ελκυστικοί προορισμοί όπως η ορεινή Αρκαδία (Βυτίνα, Δημητσάνα, Στεμνίτσα, κτλ). Τώρα όμως είχε έρθει πλέον η ώρα του Λεωνιδίου και του Κοσμά.

Βασικά, για να φτάσεις Λεωνίδιο, περνάς λίγο έξω από το Ναύπλιο και συνεχίζεις για τουλάχιστον 1 ώρα ακόμα σε μια όμορφη παραλιακή διαδρομή. Περνάς αρκετά παραθαλάσσια χωριά μέχρι το Άστρος Κυνουρίας. Μετά από λίγο βλέπεις στα αριστερά σου το Αρκαδικό χωριό, που μάλλον είναι σχετικά νέος οικισμός καθώς δεν υπήρχε σε έναν παλιό χάρτη που έχουμε στο αυτοκίνητο, περνάς τον Τυρό και λίγο μετά την Σαμπατική φτάνεις στο Λεωνίδιο.

Μπαίνοντας μέσα στον στενό κεντρικό δρόμο, διαπιστώνεις ότι το Λεωνίδιο είναι μια συμπαθητική κωμόπολη αλλά εάν περπατήσεις λίγο, ιδίως από τον παράλληλο δρόμο που οδηγεί στο Δημοτικό πάρκινγκ, το Λεωνίδιο αρχίζει πραγματικά να σε κερδίζει. Από την μια πλευρά ορθώνεται ο χαρακτηριστικός κόκκινος βράχος και από την άλλη είναι το ρέμα, το οποίο χωρίζει το Λεωνίδιο στα δύο. Δυστυχώς δεν προλάβαμε το ρέμα με νερό, κάτι που θα ήταν εντυπωσιακό και όμορφο θέαμα, καθώς πληροφορηθήκαμε ότι αργήσαμε περίπου 2 μήνες. Αν και το Λεωνίδιο, όπως και όλη αυτή η περιοχή, δεν είναι ιδιαίτερα τουριστική, είδαμε αρκετούς ξένους τουρίστες ορειβάτες, καθώς το Λεωνίδιο έχει αρχίσει να γίνεται γνωστός ορειβατικός προορισμός. Αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και αμέσως αναχωρήσαμε για το ορεινό χωριό Κοσμάς, μισή ώρα περίπου από το Λεωνίδιο, όπου το πρόγραμμα είχε στάση για φαγητό.

Πηγαίνοντας προς Κοσμά το τοπίο μας εντυπωσιάζει! Μιλάμε για πολύ ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό σκηνικό, περνώντας μέσα από τα βουνά, που μου θύμισε κάπως Μάνη αλλά με περισσότερη βλάστηση. Στην διαδρομή βλέπουμε κάποια στιγμή ψηλά από πάνω μας την Μονή Ελώνης, πραγματικά απίθανο θέαμα, χτισμένη κυριολεκτικά μέσα στα βράχια. Μια μικρή στάση για φωτογραφίες και συνεχίζουμε, περνώντας μετά από αρκετή ανηφόρα την διασταύρωση της Μονής και αρχίζουμε να βλέπουμε από μακριά τον Κοσμά.

Ο Κοσμάς είναι ένα από τα πιο όμορφα χωριά του Πάρνωνα, κυρίως χάρη στην γραφική πλατεία του με τα πολλά πλατάνια και τα μαγαζάκια. Πρόκειται για ένα ζωντανό χωριό με ξενώνες, ταβέρνες, καφενεία και διάφορα μαγαζάκια. Καθόμαστε για φαγητό στον φιλόξενο Ναύαρχο με καλό φαγητό και πολύ φιλικές τιμές. Έπειτα επίσκεψη στο μαγαζάκι με τα παραδοσιακά είδη και φυσικά δεν μπορούμε να μην δοκιμάσουμε το φημισμένο γαλακτομπούρεκο του Κοσμά. Φυσικά μέχρι να φύγουμε η φωτογραφική μηχανή έχει πάρει φωτιά.

Στην επιστροφή αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση στην Μονή Ελώνης για να δούμε τι παίζει. Από τον κεντρικό δρόμο η πινακίδα λέει 1 χιλιόμετρο, αλλά η απόσταση είναι ακόμα μικρότερη. Στο τέρμα του δρόμου υπάρχει ένας μεγάλος χώρος στάθμευσης και μερικοί πάγκοι όπου οι κυρίες πουλάνε παραδοσιακά προϊόντα. Από εκεί έχει μερικά σκαλιά μέχρι να φτάσεις στην Μονή, αλλά ευτυχώς δεν είναι μακριά. Η Μονή είναι ήσυχη αλλά εντυπωσιακή, ανάβουμε το κεράκι μας, βγάζουμε τις αναγκαίες φωτογραφίες και αναχωρούμε. Σκοπός να γυρίζουμε στο δωμάτιο για να ξεκουραστούμε, ώστε το απόγευμα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα το Λεωνίδιο περπατώντας.

Έχει πλέον βραδιάσει και περπατάμε στον κεντρικό δρόμο και στα στενά του Λεωνιδίου χαζεύοντας τα μαγαζάκια. Στο Λεωνίδιο μπορείς να βρεις τα πάντα, δεν θα σου λείψει απολύτως τίποτα, και περιέργως διαθέτει πολλά περίπτερα. Την προσοχή μας τραβάει ένα πολύ όμορφο πετρόκτιστο μαγαζί που πλησιάζοντας διαπιστώνουμε ότι είναι πιτσαρία και λέγεται Εν Λεωνιδίω. Επιστρέφοντας λοιπόν στον ξενώνα κάνουμε μια στάση για να προμηθευτούμε ένα βραδινό σνακ για το δωμάτιο και τελικά η πίτσα αποδεικνύεται πάρα πολύ καλή. Η πρώτη ημέρα λοιπόν έχει στεφτεί με απόλυτη επιτυχία. Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την δεύτερη...

Για την δεύτερη ημέρα το πρόγραμμα έχει επίσκεψη στα ορεινά χωριά του Πάρνωνα. Μετά το πρωινό λοιπόν ξεκινάμε προς Κοσμά, με σκοπό να κάνουμε την κυκλική διαδρομή που περνάει από τα χωριά Παλαιοχώρι - Αγιος Βασίλειος - Πλατανάκι. Φτάνοντας στο Παλαιοχώρι δεν μας κάνει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση και λέμε να συνεχίσουμε χωρίς στάση για τον Αγιο Βασίλειο, που υποτίθεται (βάσει των οδηγών) ότι είναι το πιο γραφικό χωριό από τα τρία.

Στο μεταξύ πλέον είμαστε στην καρδιά του δάσους και το τοπίο είναι απολαυστικό.

Φτάνουμε στον Aγιο Βασίλειο και ναι μεν βλέπουμε μια εντυπωσιακή πλατεία με πηγές, αλλά το χωριό είναι έρημο. Κανονικό χωριό φάντασμα.

Συνεχίζουμε για να κλείσουμε τον κύκλο και μετά από λίγο ο δρόμος έχει αρχίσει να γίνεται άσχημος, λόγω βροχοπτώσεων, ώσπου λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο φτάνουμε στο σημείο όπου ο δρόμος έχει καταρρεύσει. Αναγκαστικά πίσω όλον τον κύκλο λοιπόν.

Βλέποντας ότι η ορεινή εκδρομή ήταν ψιλοαποτυχία αλλάζουμε ρότα και πάμε στα παραλιακά χωριά, που όμως είναι σχεδόν έρημα. Η Πλάκα Λεωνιδίου μικρή αλλά συμπαθητική, ο Τυρός όμως σχεδόν έρημος. Προφανώς αυτά τα μέρη είναι πολύ καλύτερα για καλοκαίρι, που θα είναι γεμάτα ζωή. Επιστρέφουμε στο δωμάτιο για ξεκούραση και έπειτα πάμε σχετικά νωρίς στην ταβέρνα Η Μητρόπολη, που έχουμε δει ότι γεμίζει γρήγορα. Πράγματι, λίγη ώρα αφού κάτσουμε στο μαγαζί δεν πέφτει καρφίτσα. Το φαγητό πολύ καλό και για χώνεψη τι καλύτερο από λίγο περπάτημα και μια τελευταία βόλτα στο Λεωνίδιο.

Το πρωί, ενώ ετοιμαζόμαστε να πάρουμε τον δρόμο την επιστροφής, πετυχαίνουμε την παρέλαση της 25ης με τα παιδιά να φοράνε παραδοσιακές στολές. Φεύγουμε λοιπόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με την σκέψη να έρθουμε κάποια στιγμή ξανά στην περιοχή, καλοκαίρι όμως για να δούμε πώς είναι αυτά τα μέρη με κόσμο.