Ο Πόρος έχει μερικά σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα περισσότερα άλλα ελληνικά νησιά. Πρώτον έχει πολύ εύκολη πρόσβαση, αφού οδικώς μέχρι τον Γαλατά είναι περίπου 2,5 ώρες από την Αθήνα και έπειτα από το πορμείο του Γαλατά, από όπου έχει δρομολόγια με φέρρυ κάθε το πολύ μισή ώρα σε εξαιρετικά οικονομικές τιμές (1,30 οι ενήλικες και 6,60 το αυτοκίνητο), σε κυριολεκτικά 5 λεπτά έχεις περάσει με το αμάξι σου απέναντι στον Πόρο. Για πεζούς έχει μικρά βαρκάκια που πηγαινοέρχονται συνεχώς. Δεύτερον ο Πόρος είναι μικρό νησί με μηδαμινές αποστάσεις, κάτι που σημαίνει καθόλου κούραση και ελάχιστο κόστος. Τρίτον ο Πόρος είναι ένα καταπράσινο νησί. Έτσι αποφασίσαμε να τον επισκεπτούμε για λίγες ημέρες.

Παρόλο που πήγαμε αρχές Ιουλίου ο Πόρος είχε πολύ κόσμο. Οι δημοφιλείς παραλίες γέμιζαν πολύ γρήγορα και σε μερικές ταβέρνες, ιδίως το βράδυ, δύσκολα έβρισκες τραπέζι για να κάτσεις. Προφανώς τον Αύγουστο η κατάσταση είναι ακόμα δυσκολότερη. Για κάποιον που δεν θέλει να επισκεφτεί τις παραλίες το όχημα δεν είναι καν απαραίτητο, αφού μπορεί να μείνει στην πόλη του Πόρου και να έχει τα πάντα σε απόσταση περπατήματος. Ακόμα και η παραλία Κανάλι όμως δεν είναι παραπάνω από ένα δεκάλεπτο περπάτημα από την αρχή του λιμανιού όπου σε αφήνει το φέρρυ.

Φτάνοντας στον Πόρο, καθώς έχει ήδη πάει μεσημέρι, πάμε για φαγητό στο παραλιακό εστιατόριο Απάγκιο. Τα πιάτα ήταν πολύ καλά και πραγματικά περιποιημένα, και δεν είναι τυχαίο ότι τις επόμενες ημέρες περνώντας από εκεί το βράδυ κατά την βόλτα το βλέπαμε πάντα γεμάτο. Τέτοια ώρα που πήγαμε εμείς, λόγω ζέστης, ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν και έτσι απολαύσαμε την πρώτη μας βόλτα στον Πόρο θαυμάζοντας τα πανέμορφα νεοκλασικά σπίτια κατά μήκος του παραλιακού δρόμου. Του δρόμου που παρεμπιπτόντως είναι μονής κατεύθυνσης ενώ το βράδυ κλείνει τελείως για τα οχήματα.

Αφού έχουμε τακτοποιηθεί στο δωμάτιο και έχουμε ξεκουραστεί λίγο, ξεκινάμε απόγευμα για την πρώτη βουτιά του καλοκαιριού. Βγαίνοντας από την πόλη του Πόρου, αμέσως μετά το γεφυράκι, υπάρχει η κεντρική διασταύρωση. Αριστερά πας προς το δυτικό κομμάτι του νησιού ενώ ευθεία προς το ανατολικό. Εμείς επιλέξαμε για αρχή να πάμε δυτικά, καθώς εκεί υπάρχουν περισσότερες παραλίες. Το καλό είναι πως όλες αυτές οι παραλίες έχουν νότια προσανατολισμό και έτσι είναι προστατευμένες από τον βοριά.

Περάσαμε πρώτα το Μικρό Νεώριο και είναι πράγματι μικρό και σχεδόν όλο κατειλημμένο από ξαπλώστρες.

Συνεχίζουμε προς το Μεγάλο Νεώριο που στην ουσία είναι ένας μαγάλος κόλπος με δύο βασικές παραλίες: την πρώτη (ανατολική) και την δεύτερη (δυτική). Εμείς κάτσαμε στην δεύτερη και δεν το μετανιώσαμε, αφού υπήρχαν ελεύθερες ακόμα και ομπρέλες του Δήμου, ενώ η θάλασσα ήταν υπέροχη. Ακόμα όμως και να καθίσεις στο ογρανωμένο κομμάτι οι ξαπλώστρες ήταν δωρεάν, αρκεί να παραγγείλεις κάτι από την εκάστοτε επιχείρηση. Ακριβώς πίσω από την πλευρά του κόλπου όπου καθίσαμε βρίσκεται το Λιμανάκι της Αγάπης. Τελικά οι παραλίες είναι πολύ κοντά η μία με την άλλη και δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι κυκλοφορούν με ποδήλατο στον Πόρο.

Το βράδυ έχουμε έξοδο στον νυκτερινό Πόρο. Το κέντρο του Πόρου δεν έχει καμμία σχέση με το μεσημέρι αφού πλέον είναι γεμάτο με κόσμο. Το πάρκινγκ του λιμανιού είναι γεμάτο (εάν δεν έρθεις νωρίς θα δυσκολευτείς), η μαρίνα είναι γεμάτη από σκάφη και τα μαγαζιά με φαγητό, ποτό, κλπ είναι γεμάτα. Οι τιμές στον Πόρο, τόσο σε διαμονή όσο και φαγητό, είναι τσιμπημένες, αφού ένα τυλιχτό σουβλάκι έχει ταρίφα 4 ευρώ. Όταν κουραστήκαμε από τις βόλτες πήραμε ένα παγωτό στο χέρι και κάτσαμε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας την περατζάδα. Δεν υπάρχει άλλωστε λόγος να βιαστούμε για να δούμε όλη την πόλη, αφού κάθε βράδυ εδώ θα βγαίνουμε.

Το επόμενο πρωί ξεκινάμε για το περίφημο Λιμανάκι της Αγάπης. Με το αυτοκίνητο δεν προλαβαίνεις καλά καλά να μπεις μέσα και έχεις ήδη φτάσει στην παραλία, τι ξεκούραστο νησάκι! Παρόλο που δεν ξεκινήσαμε αργά, με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι το Λιμανάκι της Αγάπης είναι ήδη γεμάτο. Ακόμα και οι ξαπλώστρες του μπαρ που καλύπτουν σχεδόν όλη την μικρή παραλία έχουν γεμίσει. Αυτά παθαίνεις με τις γνωστές παραλίες, και το beach bar δεν έχει λόγο να μην χρεώνει 20 ευρώ το σετ με ομπρέλα και δύο ξαπλώστρες. Ευτυχώς η παραλία έχει πολλή φυσική σκιά και εαν στριμωχτείς λίγο θα βρεις μία γωνιά να κάτσεις. Ως παραλία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά το σημείο διαθέτει φυσική ομορφιά με τα πεύκα να φτάνουν μέχρι την θάλασσα και ένα γραφικό εξωκλήσι να βρίσκεται στο ένα άκρο του μικρού κόλπου.

Για φαγητό πεταγόμαστε δίπλα στο Μεγάλο Νεώριο, στην παραθαλάσσια οικογενειακή ταβέρνα Πέτρος. Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικό, τόσο τα θαλασσινά όσο και τα μαγειρευτά. Και μάλιστα με θέα τα υπέροχα νερά του Μεγάλου Νεωρίου. Αυτή η παραλία μπορεί να μην έχει τόσο πράσινο όσο άλλες, αλλά έχει ποικιλία από δέντρα: πεύκα, ελίες, ευκάλυπτους, φοινικόδεντρα, αλμυρίκια, μέχρι και κυπαρίσσι. Ενοικιαζόμενα, ταβέρνα, όμορφες εικόνες και υπέροχη θάλασσα: αυτή η παραλία πραγματικά μας κέρδισε.

Αυτήν την φορά κατεβαίνουμε νωρίς στο κέντρο του Πόρου, πριν νυχτώσει, για να παρκάσουμε εύκολα και να περπατήσουμε τον παραλιακό δρόμο του λιμανιού με το φως της ημέρας. Στην αρχή του λιμανιού το πρώτο που βλέπεις είναι το συντριβάνι με το άγαρμα της γοργόνας ενώ ακριβώς πίσω της δεσπόζει το επιβλητικό κτήριο Συγγρού που κάποτε στέγαζε το Δημοτικό σχολείο Πόρου ενώ τώρα στεγάζει την Λαογραφική Συλλογή Πόρου Η οποία αποτελεί πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Πόρου "Ποριώτισσα" και λειτουργεί καθημερινά μεταξύ 19:30-22:00.

Συνεχίζοντας φτάνουμε σε μια σειρά από πλατείες. Η πρώτη και γνωστότερη είναι η πλατεία Ηρώων, έπειτά η πλατεία Δημαρχείου και τέλος η πλατεία Κορυζή.

Ακριβώς δίπλα από την Πλατεία Κορυζή βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου που στεγάζεται σε ένα όμορφο διόροφο νεοκλασικό κτήριο. Η συλλογή του είναι μικρή αλλά ενδιαφέρουσα και μπορείτε να την επισκεφτείτε 8:30-15:30 καθημερινά πλην Τρίτης.

Συνεχίζοντας ακόμα παρακάτω, ένα από τα τελευταία μαγαζιά του δρόμου είναι το φημισμένο ζαχαροπλαστείο Βεσσάλα, ή αλλιώς όπως το ξέρει ο κόσμος "η κόκκινη πόρτα" αφού το όμορφο κτήριο όπου στεγάζεται το ζαχαροπλαστείο έχει κόκκινες πόρτες και παραθυρόφυλλα. Μέχρι εδώ έρχονται οι ψαγμένοι που αναζητούν ιδιαίτερες γεύσεις παγωτού.

Το πρωί ξεκινάμε για τις ανατολικές παραλίες και οδεύουμε προς το Ασκέλι.

Προσπερνάμε το Ασκέλι που δεν μας κάνει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση και σταματάμε στην παραλία Μοναστήρι που έχει πάρει το όνομά της από το ομώνυμο μοναστήρι που βρίσκεται στον λόφο πίσω από την παραλία. Εδώ το μεγαλύτερο τμήμα της παραλίας είναι οργανωμένο, αλλά υπάρχει διαθέσιμος ελεύθερος χώρος. Ο ελεύθερος χώρος φαίνεται μικρότερος από ότι είναι επειδή υπάρχει ένα σπίτι πάνω στην παραλία, που μάλλον κάποτε ήταν ταβέρνα. Η παραλία βρίσκεται σε ένα υπέροχο καταπράσινο τοπίο με μόνο αρνητικό σημείο να είναι οι μεγάλες πέτρες που υπάρχουν στον βυθό για τα πρώτα δύο μέτρα, ενώ μετά ο βυθός είναι αμμώδης.

Το απόγευμα καθόμαστε για φαγητό στο λιμάνι του Πόρου και συγκεκριμένα στο εστιατόριο Ποσειδών. Δεν είναι τυχαίο που και αυτό το μαγαζί είναι πάντα γεμάτο, αφού τα πιάτα έχουν πλούσια γεύση και το προσωπικό είναι πολύ οργανωμένο και γρήγορο. Μας έκανε εντύπωση που υπήρχε και παιδικό μενού, κάτι που μάλλον θα έπρεπε να είναι το σύνηθες σε οποιοδήποτε εστιατόριο.

Για βόλτα αυτήν την φορά αποφασίζουμε να δούμε τον ανεξερεύνητο Πόρο, τα σοκκάκια που είναι μέσα από τον παραλιακό δρόμο. Εδώ υπήρχαν στιγμές που νομίσαμε πραγματικα πως ήμασταν σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί. Γραφικά ασβεστωμένα δρομάκια, γραφικά σπίτια και μερικά κρυμμένα μαγαζιά διαμαντάκια για αυτούς που δεν μένουν στα εύκολα προσβάσιμα τουριστικά. Κάποιες από τις περιοχές αυτές της πόλης είναι αρκετά ψηλά σε σχέση με το επίπεδο της θάλασσας, ενώ άλλα είναι πιο εύκολα προσβάσιμα. Για όσους αντέχουν την ανηφόρα αξίζει και μία στάση στον πύργο-ρολόι του Πόρου αφού το σημείο προσφέρει πανοραμική θέα.

Κατά την βόλτα μας με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι στον Πόρο λειτουργεί μουσείο κοχυλιών. Η μόνιμη έκθεση «Κοχύλια και Θάλασσα, ένας κόσμος χωρίς σύνορα» στεγάζεται στο ισόγειο της Χατζοπουλείου δημοτικής βιβλιοθήκης, αλλά προφανώς χρειάζεται τηλεφωνική επικονωνία πριν την επίσκεψη καθώς δεν υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο. Η δεύτερη έκπληξη, πού δυστυχώς ούτε εδώ προλάβαμε να πάμε καθώς το ανακαλύψαμε αργά, είναι ότι στον Πόρο μπορείς να κάνεις βόλτα με υποβρύχιο. Για την ακρίβεια πρόκειται για ημιυποβρύχιο αφού δεν βυθίζεται ολόκληρο, παρά μόνο το κάτω μέρος του το οποίο μέσα από τα μεγάλα παράθυρα δίνει την αίσθηση μιας αληθινής κατάδυσης ενώ βλέπετε τον βυθό. Το ημιυποβρύχιο Nemo ξεκινάει από το λιμάνι του Πόρου πηγαίνοντας κατά μήκος της ακτής και τερματίζει πάλι εκεί, σε μια διαδρομή περίπου μισής ώρας.

Το επόμενο πρωί μαζεύουμε τα πράγματά μας και, μίας και οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές, πεταγόμαστε να δούμε τον περίφημο Ρώσικο Ναύσταθμο. Ο Ρώσικος Ναύσταθμος είναι παραλία αξιοθέατο, αφού ακριβώς πίσω από την παραλία βρίσκονται τα απομεινάρια από τα κίσματα του ναύσταθμου που δημιουργήθηκε από τους Ρώσους στις αρχές του 19ου αιώνα. Πρόκειται για έναν όμορφο κόλπο με το γραφικό εκκλησάκι στο νησάκι Δασκαλιό ακριβώς απέναντι.

Έπειτα κατεθυνόμαστε στο λιμάνι ώστε να περάσουμε απέναντι στον Γαλατά. Γενικά οι εντυπώσεις μας από τον Πόρο είναι εξαιρετικές και θα επιστρέψουμε σίγουρα για ολιγοήμερες διακοπές σε περιόδους μη αιχμής. Το μοναδικό σημείο στο οποίο ο Πόρος κάπως υστερεί είναι οι παραλίες, αφού δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλα νησιά. Όχι ότι δεν είναι ωραίες, αλλά αυτό που ις ανεβάζει είναι το όμορφο καταπράσινο τοπίο, ενώ οι παραλίες αυτές καθεαυτές δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Σε όλους τους άλλους τομείς όμως ο Πόρος παίρνει άριστα και προτείνεται ανεπιφύλακτα.